Zainteresowani biografią wielkiego polskiego pisarza mogą „odkryć”, że jego losy wplecione zostały w historię nieopodal położonej Woli Okrzejskiej, a także znajdujących się na terenie powiatu ryckiego – Grabowiec Górnych.

Dziś twórczość Henryka Sienkiewicza, a także wspomnienia o jego życiu przedstawimy w świetle artykułów z gazet dostępnych w cyfrowych zbiorach Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, a także dobrze już znanej Czytelnikom „Twojego Głosu” Cyfrowej Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Lublinie.

Przypominając sylwetkę wielkiego polskiego pisarza, laureata nagrody Nobla z 1905 r. chciałbym zachęcić do ponownego odkrycia jego wielkiej twórczości, znanej nam nie tylko z kart książek, ale również z licznych ekranizacji. Warto przypomnieć wartości, które w twórczości promował Sienkiewicz: umiłowanie Ojczyzny, honor i męstwo, które mimo stu lat od jego śmierci powinny być wyznacznikiem dla każdego. Dawniej dzieła Sienkiewicza i Kraszewskiego były najbardziej poczytnymi w bibliotekach, dziś wymagają ponownego „odkrycia”.

Maria Konopnicka, Ziemia polska w utworach Sienkiewicza, Dodatek do nr 574 Ziemi Lubelskiej, 1916, s. 1

„… Ale ziemia u Sienkiewicza, to przedewszystkiem grunt pod stopą życia, to źródło życia i prawo do życia. Co się ziemi trzyma i w niej tkwi to żyje (…) Sienkiewicz widzi w niej nadewszystko i nadewszystko nam w niej pokazuje matkę…”

(zachowano oryginalną pisownie- przyp. W.N.)

Henryk Sienkiewicz, Czy ci najmilszy?, Tamże, s. 1

„…W dali było widać ciemną wstęgę boru, przed borem łąkę, a wśród łanów zboża stała chata, przykryta słomianą strzechą i mchami. Brzozy zwieszały nad nią zielone warkocze, na świerku w gnieździe stał bocian, w sadzie wiśniowym czerniały ule..”

Przypomnienie o Henryku Sienkiewiczu, Gazeta Świąteczna, 1924, nr 2282, s. 1

„… cała Polska uczyła się z nich miłości Ojczyzny (…) Wielka wojna wydobyła Polskę z długiej niewoli, wróciła jej wolność i niepodległość. Ale Henryk Sienkiewicz nie dożył tej chwili. Dnia 15 listopada 1916 r. umarł w Szwajcarii…”

Ś.P. Henryk Sienkiewicz, Dodatek do nr 599 Ziemi Lubelskiej, 1916, s. 1-2

„..Proste tchnienie miłością wielką, ukochaniem ojczystych ideałów opowieści naszego pisarza, od razu zwróciło na siebie uwagę nie tylko myślącego ogółu, ale podbiły serca szerokich warstw społecznych (…) Kto z Polaków nie czytał z zapartym oddechem tych dział mistrza, które są istnym relikwiarzem polskiego rycerstwa (…) Naród rozczytując się w tych opisach barwnych, które podniosły chwałę i potęgę oręża polskiego rósł w dumę i nabierał wiary we własne siły…”

Powtórny pogrzeb Sienkiewicza, Gazeta Świąteczna, 1924, nr 2283, s. 1-2

„…Gdy przed ośmiu laty zakończył życie Henryk Sienkiewicz w miasteczku Weweju w Szwajcarii szalała jeszcze na świecie okropna wojna (..) Ale już wówczas każdy wiedział kim i czem jest dla narodu polskiego był ten wielki nasz rodak, czuł że Sienkiewicz musi być pochowany na ziemi polskiej (..) Wóz przyczepiono na końcu pociągu i wyjęto tylną ścianę, aby trumnę mogli widzieć wszyscy, na stacjach, a Nawet tu i ówdzie pomiędzy niemi (…) Pociąg szedł do Warszawy, zatrzymując się na większych stacjach a zatrzymując nieco biegu na mniejszych (…) Do Warszawy pociąg przybył przed północą, witany uroczyście na dworcu przybranym w zieleń, w chorągwie i orły narodowe, przez wysłańców rządu, sejmu i senatu oraz społeczeństwa (…) W niedziele o 3 po południu przewieziono ją z nadzwyczajną okazałością do Kościoła Katedralnego Św. Jana, a w poniedziałek złożono w jego podziemiach na wieczny spoczynek…”